Merhaba, adım Nurcan. Kocamın ortağı ile ailecek pikniğe gitmiştik. Hava güzeldi ve çocuklar çimenlerde koşturuyordu. K’ocamın ani bir işi çıkınca bir saat içinde geri geleceğini söyleyip yanımızdan ayrıldı. Ben de o sırada lavaboya gitmek için biraz uzaklaştım. Ağaçların arasına girdim, etraf sessizdi. İhtiyacımı giderdikten sonra arkamdan bir çıtı-rtı duydum. !

…Arkamdan bir çıtırtı duydum.

İrkildim.

Elimde olmadan arkamı döndüm ama kimseyi göremedim.

Yalnızca hafifçe sallanan dallar ve yaprakların arasında bir boşluk vardı.

İçimi bir huzursuzluk kapladı.

Adımlarımı hızlandırarak çimenlere, çocukların olduğu tarafa doğru yürümeye başladım.

Ama daha birkaç adım atmıştım ki bir anda bir el kolumdan tuttu.

Bütün vücudum buz kesti.

Çığlık atmaya çalıştım, ama sesim çıkmadı.

Arkamı döndüğümde, kocamın ortağı Serdar’ı gördüm.

Yüzünde tanımadığım bir ifade vardı.

Soğuk… sinsi… ve tehditkar.

— “Korkma Nurcan,” dedi sessizce.

— “Sadece konuşmak istiyorum.”

Elimi kurtarmaya çalıştım ama daha da sıkı tuttu.

Kalbim deli gibi atıyordu.

Ne söyleyeceğini bilemeden, sadece fısıldayabildim:

— “Ne yapıyorsun? Çocuklar orada!”

Serdar gözlerini kaçırdı bir an.

Sonra sessizce ekledi:

— “Seninle uzun zamandır yalnız kalmak istiyordum. Şu an… tam zamanı.”

Kanım dondu.

Kocamın en güvendiği insanlardan biriydi bu adam.

Ama şimdi gözlerinde gördüğüm şey… güven değil, hastalıklı bir arzuydu.

Tüm gücümle kolumu çekip kurtuldum ve koşa koşa açık alana doğru fırladım.

Serdar arkamdan bir adım attı ama seslerimizi duyan çocuklardan biri “Anneee!” diye bağırınca geri çekilmek zorunda kaldı.

O sırada kocam arabasıyla geri dönüyordu.

Onu görür görmez var gücümle koştum ve doğrudan kucağına atıldım.

Nefes nefese, titreyerek olanları anlattım.

Kocamın yüzü bir anda kasıldı.

Serdar’ı görünce, tek kelime etmeden üzerine yürüdü.

Aralarında sert bir tartışma çıktı.

Serdar inkâr etmeye çalıştı, ama ben ne yaşadığımı biliyordum.

Ve gözlerimdeki korku her şeyi anlatıyordu zaten.

O gün orada, kocam ortağıyla her türlü ilişkiyi kesti.

İş ortaklıkları, dostlukları — hepsi o piknik alanında, o lanetli sessizlik içinde sona erdi.

Bir süre sonra Serdar başka bir şehre taşındı.

Bir daha onu hiç görmedim.

Ama o gün ağaçların arasında duyduğum o çıtırtı, hâlâ geceleri kulağımda yankılanır bazen.

Çünkü bazen en güvendiğin yerlerde, en büyük tehlikeler saklıdır.

Ve hayat bir anda, bir çıtırtıyla değişebilir.