Eskiden Yugoslavya da hanımlar,
Savaş zamanında fakirleştiklerinden evde erzak kalmadığı zaman eşlerini üzmemek için evde bir şey yok demeye utanırlarmış…
O zaman ellerine sepetlerini alıp ot toplamaya giderlermiş.
Akşam labada böreği,
Sabah lapadalı çorba,
Labada kavurması yaparlarsa üst üste,
Eşleri anlar..
Ey benim gönül bereketlim,
Erzağımız mı kıtlaştı dermiş.
Kadının cevabı…
” elden gelen rızık bittiyse,
Allah’tan gelende bitmedi ya” olurmuş…

Sözün özü şu ki…
Karın dediğin elbet doyar.
Ama bal börek,
Ama soğan ekmek.
Mühim olan gönül tokluğu sofra hoşluğu olsun…
🙏🙏
Alıntı

Yugoslavya’da savaş zamanlarında…

Yokluk, kapı kapı dolaşırken, erzaklar tükenmiş, evlerin mutfağında tencereler boş kalmıştı. Ama hanımlar, yokluğu bile zarafetle taşımayı bilirdi. Eşlerini üzmekten, “Evde bir şey kalmadı” demekten hicap duyar; onlara mahcubiyet yaşatmamak için sessiz bir dil geliştirirlerdi.

Ellerine aldıkları küçük sepetlerle dağlara, kır bayırlarına giderler; toprağın cömertçe sunduğu yabani otları, en çok da labadayı toplarlardı. Akşam sofralarında labada böreği, sabahları labada çorbası, ertesi günlerde labada kavurması olurdu tek tek tabaklarda. Üst üste gelip duran bu mütevazı yemeklerden, kocalar anlardı:

“Ey benim gönül bereketlim… Erzağımız mı kıtlaştı?”

Kadın ise yüzünde mahzun bir tebessümle, ama içinde sarsılmaz bir imanla şöyle yanıt verirdi:

“Elden gelen rızık bittiyse, Allah’tan gelen tükenmedi ya…”

Sözün özü şudur:

Bir evde asıl ihtiyaç ne bolluk ne de lüks sofralardır. Karın her şekilde doyar — bazen balla, bazen bir kuru soğanla…

Önemli olan, gönlün tokluğu, sofranın bereketi, kalplerin birliğidir.

Sevgiyle kurulmuş bir sofrada en yavan ekmek bile ziyafete dönüşür.