Annem, Baba filminde figüran olarak çalıştı. Doktorun karısını canlandırıyordu. Bir gün, Baba’nın (Vito Corleone) tam yanında olduğu bir sahnede… (annem 1,75 boyundaydı), onun daha uzun görünmesi için annemin altına bir platform yerleştirmek zorunda kaldılar!

— Patricia Delgado

“Baba” olmadan önce, ödünç alınmış bir kanepede uyuyordum; küçücük bir rol bile alabilmeyi hayal ederek.

Benim adım Alfredo James Pacino. New York’un East Harlem semtinde doğdum.
Babam, ben daha çocukken evi terk etti. Annem ise, tüm cesaretiyle, ay sonunu zor getirmemize rağmen, bana düzgün bir hayat sunmak için elinden gelen her şeyi yaptı.

Ne lüksümüz vardı, ne de bir garantimiz.
Günü kurtaracak kadar yaşardık.

17 yaşında okulu bıraktım. Nerede iş bulduysam orada çalıştım: kurye, sinema kapı görevlisi, temizlikçi…
Ama içten içe ruhum sahneye aitti — bunu çok az kişi bilirdi.

Oyun okullarına girmek için defalarca başvurdum… ve hep reddedildim.
Arkadaşlarımda kaldım, bazen dışarıda uyudum.
Yemek yemediğim günler olurdu — ama bir provayı bile kaçırmazdım.
Hamam böcekleriyle dolu, çatısı akan küçücük bir dairede yaşıyordum.
Yine de her sabah, bir gün birinin beni oynarken göreceğine dair bir umutla uyanırdım.

Ve bir gün… biri gerçekten gördü.

Baba için arandığımda, herkes ikna olmuş değildi.
“Michael Corleone rolü için fazla kısa, yeterince etkileyici değil” diyorlardı.
Ama Francis Ford Coppola bana inandı.

Ve o rol… her şeyi değiştirdi.

Sonrasında Scarface, Kadın Kokusu, Büyük Hesaplaşma geldi…
Ama benim için her karakter sadece bir rol değildi.
Birer replik kılığına girmiş yara izleriydi.

Çünkü sadece oynamıyordum…
Sanatla hayatta kalıyordum.

“Al Pacino düz bir yolda doğmadı.
Her ‘hayır’la, her gözyaşıyla,
ve sadece sahneye çıkmanın onu hayatta tuttuğu her geceyle kendi yolunu inşa etti.”

“Bazı hayatlar şansla kurtulmaz…
Tutkuyla kurtulur.”

– Al Pacino