“Sıfırıncı Kat”

Leyla, İstanbul’da eski bir apartmanın dördüncü katında yalnız yaşıyordu. Sessiz bir kadındı. Kitaplarla, eski eşyalarla ve kendi düşünceleriyle meşguldü. Apartmanda ondan başka kimse kalmamış gibiydi; yıllar geçtikçe komşular taşınmış, bina yavaş yavaş boşalmıştı.

Bir gece, saat tam 03:03’te, eski asansör çalışmaya başladı.

Leyla irkildi. Asansör yıllardır bozuktu. Merakına yenik düşüp kapı aralığından baktı. Işığı yanıyordu. Ama asansör katına gelmemişti. Kat göstergesine baktı: “0” yazıyordu.

Oysaki binada zemin kat bile “1” olarak geçerdi. “0” diye bir kat yoktu.

Ertesi gece aynı saatte, aynı ses. Bu kez dayanamayıp merdivenden indi. Asansör kapısı açıktı. İçinde eski, dantel elbiseli yaşlı bir kadın oturuyordu. Kadın, başını kaldırmadan sadece şöyle dedi:

“Sen de bizimle gelmek ister misin?”

Leyla cevap vermedi. Koşarak dairesine döndü. Ama içindeki merak gün geçtikçe büyüdü. Her gece aynı saat, aynı ses. Ve aynı teklif.

Bir hafta sonra, Leyla evinde bir mektup buldu. Zarfsızdı. Sadece bir cümle yazıyordu:

“Geçmişinle yüzleşmeden geleceğe gidemezsin.”

Sonunda pes etti. Gece üçte asansöre bindi. Kapılar kapandı. Göstergede yine “0” yazdı.

Asansör aşağı inmeye başladı. Ama durmadı. Gittikçe daha da derine… Kat isimleri artık sayı değil, anıydı.

“Baba Gittiği Gün”

“Unutulan Oyuncak”

“Terk Ediliş”

Sonra durdu. Kapılar açıldığında karşısında çocukluk hali duruyordu. Ağlıyordu. Ve kimse onu teselli etmiyordu.

Leyla, küçük Leyla’nın yanına oturdu, onu kucakladı. O an her şey silindi. Asansör kapandı. Yukarı çıkmaya başladı.

Ertesi sabah, apartmanın kapıcısı Leyla’nın dairesine yemek bırakmak için çıktı. Ama kapı aralıktı. İçeride kimse yoktu. Eşyalar yerli yerindeydi ama sanki yıllardır dokunulmamış gibiydi.

Asansörün kat göstergesi ise o günden beri hep “0”da takılı kaldı.