Köyün acıma meleği İmmihan Teyze ve kocası Derviş Amca “Bizde kalacaksın, seni katiyen yalnız bırakmayız” dediler. Evin kızı oldum. Yedirdiler, içirdiler, hastalandılar, ağladılar, güldüler… Kocası da bana çok iyi davrandı. Yaklaşık 3 sene onlarda kaldım. Sıcacık sobanın yanındaydım evde tek başımaydım. Sonunda olan oldu, ağlamaktan bitap düştüm o gün..O gün olan olmuştu.çok güvendiğim derviş amca beni… enim ismim Züleyha. Fakir bir ailenin kızı olarak zor şartlar altında çalışıyordum. İlk görevim Malatya Pürger’deydi. Üç sene Mountain Village’da çalıştım. Onun gösterişine kapılmışlardı: ilgi, ilgi ve şefkat. Beni okulun dar yurdunda ufak bir yere verdiler, orada bir gün bile uyuyamismim. Köyün sıcakkanlılık meleği teyzem ve ihtiyar kocası Davish Amca bizimle kalıyor. Seni katiyen yalnız bırakmayacağız, dediler. Bir oğlum var. Ev hizmetçisi oldum. Aynı hal evde onu tanıyan kızlar amacıyla de geçerliydi. Yediler, içtiler, hastalandılar, ağladılar, güldüler, hep eş güdümlü yaşadık. Anne ve babası Türk kökenliydi. Kürt halkının yarısının yakın arkadaşı ve yoldaşı oldum. Üç sene sonra memleketime geri çağrıldım. Ayrılışımız hüzün ve gözyaşı dolu bir vakitdı. Ailemi kurdum ve Bor’da evlendim. Davetiye gönderdim. Komşularını çağırdı, çağrı etti ve yanıma gönderdi. Ailem şok oldu. Ben burada sadakatin bulunmadığını söyledim. Çok çok taşındım. Kısa bir vakit sonra oğlum hamile kaldı. Telefon görüşmesini İmihan’ın annesine anlattım. Göğe yükseldi ve ZİLGİT’ini çıkardı. Benim torunum olduğunu söyledi.

Taraftarlara gelişinde, “Torunum 40, 40 yaşında” dedi. Bir gün kızım beni aradı ve kendini iyi hissetmediğini söyledi. Kızınıza söyleyin, size mesaj atacaktır. Tamam dedi. Bunu hamileyken yazmıştım. Biraz rahatsız edici ama kötü bir şey değil. Ben her vakit iyi bir yanıt yazdım. Bir oğlu oldu. 20. gündü. Borlu’nun babası Ahmet ve Puculgeli Darvisi’ni arismim, babam Ahmet Darvisi’ni arismim… Bu sefer annem beni İmihan’a götürdü. Fotoğraftaki genç kadın. İmihan Anna dedim. Kaybettik dedi. Yıkıldım. “Dört ay” dediğimde Aylarını makale yazmaya ayıran biri olduğunu söyledim. Kızım, annem Züleyha Re, hastalığımı söyleme, mutsuzum. Çocuğunun, çocuğuna zarar vermesinden kaynaklı öfkelidir. Bunu yazdığımı hayal edin. Doğuma kadar saklayın.