Kocam uzun yol şoförlüğüne çıkmıştı. Evde yalnızdım. Saat gece yarısını biraz geçmişti ve kitap okuyarak uyumaya çalışıyordum. Birden kapım çalındı. Sessizliğin içinde yankılanan bu ani ses beni irkiltti. Önce korktum, sonra kapıya yaklaşıp “Kim o?” diye sordum.

Üst komşum Ayşe Hanım’ın sesi geldi:

“Hanife, rahatsız ettim ama acil bir şey için kapını çalmak zorunda kaldım.”

Hemen kapıyı açtım. Ayşe Hanım’ın yüzü endişeliydi. Elinde bir kâse tutuyordu, içinde yanık kokusu vardı. “Elektriğim kesildi, ocağı kontrol edememişim. Sanırım yemek yanmış. Bir de sigortalar attı, eşim de gece çalışıyor. Yardım edebilir misin?” dedi.

O an bir nefes alıp rahatladım. “Tabii ki, hemen bakalım,” diyerek içeri geçtim. Elektrik panosuna baktım ve sigortaları düzelttim. Sorun çözülmüştü. Ona, “Bir dahaki sefere çekinme, hemen gel,” dedim.

O gece yalnızlık ve korkunun arasında komşuluk bağının ne kadar önemli olduğunu bir kez daha anladım. Ayşe Hanım bana bir fincan çay yapıp teşekkür ederken, hayatın böyle küçük dayanışmalarda güzelleştiğini düşündüm.