“89 yaşıma girdiğimde huzurevinde önümde bir tabak mantı ile tek başıma oturuyorum. Bunları kimin yaptığını bilmiyorum ve doğum günümü hatırlayan var mı bilmiyorum.

Üç çocuğum var. Onları uzun zamandır görmemiştim. İyiliğim için diye getirdiler ama günler geçtikçe telefon susuyor. Telefon yok, ziyaret yok.

Kızgın değilim – sadece üzgünüm. Üzücü çünkü ne kadar zaman geçerse geçsin onları sevmekten asla vazgeçmedim. Üzücü çünkü çok şey istemiyorum – sadece bir sarılma, nazik bir söz, basit bir “İyi ki doğdun baba”

Keşke birileri beni hatırlasın.

Benim yaşımda hatıralar ve umutla yaşarsın. Ve bugün, umudum bu mesajın sevginin ve ailenin önemini unutanlara çok geç olmadan ulaşmasıdır. ”

❤️Yalnız kalan tüm babalara ve dedelere, seviliyorsunuz—bazen kimse söylemese de. ❤️